یک بیان نورانی از حضرت امیر (س) است فرمود من یک انسان آزاد می‌خواهم که مانده لای دندان دیگری را رها کند این در بیانات نورانی حضرت در نهج‌البلاغه هست «أَلاَ حُرٌّ یَدَعُ هذِهِ اللُّمَاظَةَ» آیا یک انسان آزادمرد آزادزن پیدا می‌شود که مانده لای دندان دیگری را رها کند لُماظه این است که اگر کسی غذایی خورد چیزی لای دندانش ماند بعد این را تُف کرد انداخت این را می‌گویند لماظه, وجود مبارک حضرت امیر فرمود آنچه در دست شماست قبلاً در دست دیگران بود مخصوصاً قسمت نوی آن را اول آنها استعمال کردند بهره‌برداری کردند حالا دست دوم و سوم به شما رسید این لماظه آنهاست شما برای این لماظه چرا این قدر جان می‌کَنید یک انسان آزاده می‌خواهم که مانده لای دندان نسل قبل را رها کند.
