چند گروه هستند که اهل نجات اند؛یک گروه آنانی که صادق‌اند، یعنی حرف و فعل
صدق آورده‌اند. خداوند در قرآن نفرمود کسی که در دنیا کار خوب بکند یا کسی
که در دنیا ایمان بیاورد اهل نجات است، در هیچ جای قران نداریم که فرموده
باشد کسی که «من فعل الحسنه» بلکه فرمود :«من جاء بالحسنه» این یعنی انسان
باید یک قدرتی داشته باشد که بتواند این اعمال حسنه را با خود ببرد. یعنی
اعمالش در دستش نقد باشد. این طور نباشد که در دستش کار خیر بگذارد بعد
گناه کند، غیبت کند و... که با این کارها افعال خیرش بریزد. این مصداق همان
«من فعل الحسنه» است که مورد نظر قرآن نیست بلکه انسان باید آنطور باشد که
بتواند همه افعال نیک و خوب خودش را به همراه خود ببرد.
لذا در صحنه قیامت نمی‌گویند تو در دنیا چه کردی بلکه می‌گویند چه با خودت
آوردی؟ از همین رو خداوند فرمود «من جاء بالحسنه فله عشر امثالها» به او ده
برابر می‌دهیم اینطور نیست که هر کسی کار خوبی بکند به او ده برابر بدهند
بلکه کسی از این نعمت بهرمنده خواهد بود که بتواند آن را حفظ کند و بتواند
آن حسنه را نگه دارد. بر همین اساس در این آیات خداوند بیان کرده است
«وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ أُولَئِک هُمُ الْمُتَّقُونَ؛
کسانی که آن سخن راست را آوردند و آن را با ایمان و عملِ خود تصدیق کردند،
آنانند تقواپیشگان» این‌ها در حقیقت همان صادقانی هستند که هم خدا را و هم
پیامبران او را تصدیق کردند. این‌ها بهشتی هستند و وارد بهشت می‌شوند.
البته نه اینکه این‌ها وارد بهشت شوند اصلاً بهشت مال این‌هاست و هر چه در
آن بخواهند خداوند به آن‌ها می‌دهد.
