چنین کسی نویسنده...(2)

بخش دوم از گزیده های کتاب "ساختار و مبانی ادبیات داستانی(1)" اثر استاد نادر ابراهیمی

+ تمام قلم زنانی که به قیل و قال و قشقرق به میدان آمدند،پس از مدتی ،بادکنک وار فروکش کرده اند،و جامعه ی اهل کتاب به وضوح

دریافته است که در درون ایشان،چیزی جز باد نبوده است.

+ دوستدار نو و زنده نوشتن، باید(خاص دیدن)(خاص شنیدن) و به طور کلی خاص به کار گرفتن حواس را بیاموزد و هرگز هم ترک آموختن

 و اعلام بس بودگی نکند.

+ نویسنده کارآموز کلاس های فلسفه نیست، و اگر هم باشد برای خوانندگان آثارش نیست،مخاطب پختگی و رسیدگی نویسنده را

می خواهدنه حضور او را در کلاس های ابتدایی درس فلسفه و گزارش او را در باب مشق هایی که نوشته

+ نویسنده تا دارای دیدگاه نسبتا مشخصی نباشد ،قادر نخواهد بود وارد معرکه ی تخریب و نوسازی جهان و دلگرم کردن همسنگران و

 همراهان خود نسبت به آینده این جهان باشد.

+ در هنر ترک خلوص و صداقت،خودکشی است.

+ وسیله بسیار ابتدایی و مقدماتی تشخیص این دو از یکدیگر((منظورآثارمتعهد و ناب با آثار سطحی ولی پرفروش)) هم این است که یکی،

ضمن خوانده شدن به تفکر و تعمق وا می دارد،تعالی می بخشد،رشد می دهد،بیدار می کند،برمی انگیزد،تکان می دهد،دردآشنا می سازد

 و به مبارزه و عدالتخواهی و غلبه بر فساد و چیره سازی انسانیت دعوت می کند و دیگری متوقف می کند،تسلیم می کند،به چرت می اندازد

،خمار می کند،بیکاره و خیالباف و کاهل می سازد و اسیر شهوت غالب، سطحی اندیشی غالب،خودگرایی غالب و فساد و استیصال و بیهودگی.

+ نویسنده پله می سازد یا نردبام تا خواننده اش را جابه جا کند، در مسیر تعالی.نویسنده در کنار مخاطبان خود قدم نمی زندتا هر آنچه

را که ایشان می بینند،نشان خود آن ها بدهد، این کار همان است که ما "شبه واقع گرایی" یا "واقع گرایی مبتذل"می نامیم و هیچ رابطه ای

 با هنر ندارد.از دردهای بیمار گفتن به معنای عین بیمار ناله کردن و زار زدن و به خود پیچیدن نیست.تقلید بیمار را در آوردن کار

عقب ماندگان است نه نویسندگان، نویسنده درد را به نوعی بیان می کند که این بیان با اعتراض به درد،اعتراض به درمان،برانگیختن

 دردمندان و بسیاری مسائل دیگر همراه باشد.

داخل پرانتز:(عاشق شو....)