مخاطب،مشتریِ حقوقِ بشری

در بسیاری از فیلم های امروز سینما به خصوص سینمای هالیوود مخاطبی که ضلع سوم یک اثر هنری است جایگاه یک مشتری را دارد.

سینمای امروز به جای پایبندی به حقوقِ بشر به حقوق مشتری پایبند است.در سینمای امروز که بتمن ها و اسپایدرمن ها و آیرومن ها جولان

می دهند سیاست {باید باشد} حاکم است و نه سیاست {می تواند باشد}. فیلم های امروز غذاهای بد طعم و بی مزه و بی رنگی است که با

طعم دهنده ها و رنگ های مصنوعی جذابیت و هیجان یافته اند تا سیاست های تعیین شده ی باید محور را به زور و به شکلی زیبا به خورد

مخاطب دهند. مخاطبی که در برابر جذابیت و هیجان کاذب خود را گم می کند و غرق در فیلم به ارضای نفس خود می پردازد .

این سینمای رایج و جذاب که نگاهی مشتری محور به مخاطب دارد سیگاری به دست او می دهد تا دود حاصل از ارضایش چرخ صنعتی

پول ساز را برای متولیانش بچرخاند.

مخاطبی که ضلع سوم اثر هنری است،مشتری نیست بلکه بشر است و سینمایی می خواهد که حقوقِ بشریِ او را رعایت کند.سینمایی که

 بافطرت مخاطبش در گیر است و بر محور {می توانی باشی} حاکم است.

سینمای حقوق بشری سیاستش مانند سیاستِ شبکه ها و رسانه های خبری که برای خود باید هایی قائل اند نمی باشد و سیاستش بر محور

 اختیار انسان می چرخد.

قرآن کریم نمونه ای بارز از اثری است که مردم به عنوان بشر ضلع سوم آن هستند.هر کس و در هر جایگاهی متناسب با وسع خود از آیات

 قرآن{می تواند باشد} می آموزد و هر چه وسعش بیشتر گردد دریافتش نیز بیشتر می شود.

این همان مسیری است که شهید آوینی در مجموعه ی روایت فتح طی می کند و اتفاقات و روابط و جزئیات جنگ را همان گونه که هست

 روایت می کند و برای مخاطبش اختیاری قائل است که متناسب با وسع  و فهم خود از آن برداشتی داشته باشد.

نه مخاطب را غرق در سیاستی مشخص و {بایدی} دستوری می کند و نه مخاطب را مشتری می بیند بلکه برایش حقوقی از جنس یک بشر

 قائل است.بشری که اختیار دارد و فطرت خدا جوی اوست که فرق میان ظالم و مظلوم را مشخص می کند.

سینما باید برای مخاطب حقوقِ بشری قائل باشد تا مشتری شود.به عبارت دیگر مخاطب ، مشتریِ حقوق بشری است.

{سیــــد}