از پیچیدگی به سادگی رسیدن

((بازخوانی مقاله ای از استاد مسعود فراستی که بخش هایی از آن را می خوانید))

بیان خود در هنر، به شکل عیانش، خودشیفتگی است و حتی نوعی بی‌هنری. «هنرمندان بزرگ بیش‌تر دلبستة شخصیت‌ها و فضای آفریدة

خود هستند تا شخص خودشان. گرچه آن‌ها در آثارشان روشن‌تر از بقیة هنرمندان بازتاب می‌یابند. هنرمندی که خود را در آثارش به شکل

غیرعمدی و غیرخودآگاه عیان می‌کند، بیش از هنرمندی که آگاهانه دست به اعتراف می‌زند، برای ما حرفی برای گفتن دارد. و خود را و

دنیای   خود را عمیق‌تر و هنرمندانه‌تر بیان می‌کند. برای دست یافتن به تفاوت بیش‌تر، ارائة تشابه بیش‌تر ضروری است. هنرمندی که چیز

 چندانی برای گفتن ندارد، سعی می‌کند حرف‌های پیش‌پا‌افتاده و نخ‌نمای خود را نمادین و هنری جلوه دهد. اما نبض آثارش ضربان ندارد.

حال آن‌که نشان یک هنرمند بزرگ آن است که سعی نمی‌کند شواهدی از وجودش را روی پرده متظاهرانه به رخ بکشد. اصالت و عمق

دنیایش در آثارش، پیش‌پا‌افتاده می‌نماید، اما معمولی‌ترین اثرش دارای انرژی است و حس حیات.» و احترام و گفت‌وگو با مخاطب.

هنر از هنرمند آغاز می‌شود، نه از مخاطب. اما پایانش حتماً با مخاطب است. بدون مخاطب، هنری در کار نیست، به‌خصوص در سینما.

 به قول رنوآر «یک اثر هنری زمانی ارزش این عنوان را دارد که به مخاطب امکان دهد تا خود را با پدید‌آورندة آن یکی حس کند.»

وفاداری هنرمند به خود، شرط اولیة ارتباط مخاطب است. اگر فیلمساز با مخاطبش تعامل نداشته باشد، با او همدلی نکند، همدلی نخواهد

 شد. مخاطب در صورت لحاظ نشدن در اثر، آن را پس می‌زند.

از پیچیدگی گذر کردن ـ در اثر هنری ـ و به سادگی رسیدن، شرط اساسی ارتباط با مخاطب است. هر مفهوم پیچیده‌ای با زبان ساده است

که اثر می‌کند. مخاطبان عام، آدم‌های ساده‌اند، اما از پیچیدگی به سادگی رسیده‌اند، چراکه با چشم باز زندگی کرده‌اند. پس کلاه سرشان

 نمی‌رود و مرعوب نمی‌شوند. مخاطب خاص هم در شکل درست و سالمش، مخاطب عام است.