و اکنون در منایی: ابراهیمی، و اسماعیلات را به قربانگاه آوردهای؛
اسماعیل تو کیست؟
چیست؟
مقامت؟
آبرویت؟
موقعیت، شغلت؟ پولت؟ خانهات؟ باغت؟ اتومبیلت؟ معشوقت؟ خانوادهات؟ علمت؟
درجهات؟ هنرت؟ روحانیتت؟ لباست؟
نامت؟ نشانت؟ جانت؟ جوانیات؟ زیباییات؟
...
من چه میدانم. این را تو خود میدانی، تو خود آن را، او را، هر چه هست و هر که هست، باید به منی آوری و برای قربانی، انتخاب کنی؛
من فقط میتوانم نشانیهایش را به تو بدهم: