یادم می آید در نوجوانی وقتی در حال تست دادن برای حضور در تیم بسکتبال استان بودم در حین برگزاری یکی از تست ها اتفاق عجیبی افتاد، اتفاقی که موجب تغییر دادن استانداردهای تست مورد نظر و به زحمت انداختن مربیان برای این اتفاق غیرقابل پیش بینی شد.
آن روز مربیان مجبور شدند بخاطر نوجوانکی که بعد از چند نفر تستش را شروع کرده بود اندازه گیری ها و استاندارد هایشان را تغییر دهند تا رکورد نوجوانک قابل اندازه گیری باشد.
***
وقتی فیلم تاکسی جعفر پناهی را می خواستم ببینم می دانستم که با کارگردانی طرف هستم که این سال ها سیاسی بودنش ویترین خانه یشان را از خرس نقره ای جشنواره ی برلین پر کرده است ، می دانستم جعفر پناهی را به خاطر سلیقه ی فیلم سازیش و جنس حرف هایش دوست نمی دارم ، اما نمی دانستم با دیدن فیلم ، فقط حرفم سلیقه ی فیلمسازی نیست بلکه خود فیلم ساز است .خود فیلمسازی که دیگر در این نوشته و هیچ جای دیگری به او فیلمساز نخواهم گفت مگر اینکه خلافش ثابت شود.آقای صاحب فیلم به علتی که سال ها دچار توهم انزوا و مبارزه برای گرفتن حق شده است حتی آن ذوق دم دستی سال های فیلم سازیش را هم ندارد .او همانند تولید کننده ای است که جامعه هدفش تنها جشنواره های آن ور آبیه ضد ایرانی هستند. تولید کننده ی ما هر آنچه که می تواند در مورد مردمش و سرزمینش دروغ می گوید و تولید می کند زیرا جامعه ی هدفش خریدار آن است .
جامعه ی هدف او ژست انزوای یک سینماگر سیاسی که در محدودیت و تهدید در جامعه اش فیلم می سازد را تا پای نامزدی فیلم اسکار می برد و برای هر نوع فیلمی (با موبایل، تو خونه، با هندی کم ، تو آشپزخونه ، فیلم های دوره کودکی و ... ) هورا می کشد زیرا ضد مردم و سرزمینش است.
***
تا به حال برای اون دسته از فیلم هایی که فاقد هیچ گونه ارزشی بودند می نوشتم " بی ارزش" . اما وقتی " تاکسی جعفر پناهی " را دیدم ، فکر کردم همانند مربیان در روز تست بسکتبال باید استاندارد ها را تغییر دهم تا قابل اندازه گیری باشد.
لذا استاندارد جدیدی را برای ارزش گذاری در دایره ی لغاتم اضافه کردم.
تاکسی ( جعفر پناهی ) – فیلم نیست
