پس درد شو ای برادر

وقتی دانشجوی دردمندی باشی ؛ دیگر آرام و قرار نخواهی داشت.با یک پا سر در کتاب و کسب معرفت و با پای دیگری قدم در

میدان عمل خواهی گذاشت و اگر درگیری های حزبی و سیاسی بازی ها به جانت نیافتد و سرگرمت نکند آدم زمانه خود می شوی و

اولویت های جامعه ات را تشخیص می دهی و با عزم راسخ قدم در تحقق آرمانها می نهی .

البته طی کردن درست این مسیر به قدر گفتن و نوشتنش آسان نمی باشد و انسانی  با چنین نگرشی  می خواهد.

کارِ متّکی به ایمان و امید، علاج همه‌ی دردهای یک ملّت است.(امام خامنه ای -۱۳۸۵/۰۸/۱۷)

سیر این مسیر ؛ انسانی می خواهد که در کسب معارف درجا نزند و برای مصلح بودن ؛صالح باشد. انسانی می خواهد نترس با اراده ای

قوی که در بند این و آن  و قیل و قال نباشد و تیتر ها و ویترین ها  برایش پیش پا افتاده ترین دغدغه ی بشری به حساب آید و در متن

زندگیش نام را در گمنامی جست و جو  کند.

با همه این ها باز هم اگر آدم زمانه ات نباشی و در زمانی که به قول قیصر امین پور مردمش اینچنین اند:

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نام‌هایشان

جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان

درد می‌کند

به عنوان یک دانشجوی دردمند سرگرم ایسم ها و بازی های "الف و صاد" ها شوی و درد مردم زمانه ات را فراموش کنی؛ اگر آیت الله

فلان یا دکتر بهمان یا برادر "ایکس" و خواهر "زد" هم صدایت کنند ، دیگر  نه مصلحی و نه معالج بلکه یک تیتر زیبا برای  روزنامه ای

که تاریخ مصرفش قدر یک روز است .

پس ای برادر خودت درد شو و با ایمان و امید تلاش کن.

 به قول قیصر امین پور :

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است